Samen of toch alleen?

Ja daar staat ze dan, haar pad, haar knuffel…maar wie is er voor haar?

De afgelopen jaren heb ik dit meerdere keren voorbij zien komen. Mensen die vastzitten even niet meer weten met wie en waarheen. Vaak hoorde ik, Sebas ik kreeg het gevoel dat we het samen doen, maar ik ben alleen. Niet met jou, maar met mijn omgeving. Mensen horen en zien mij niet, ze denken dat ze mij zien.

Ik kijk omlaag naar de grond en er wordt gepraat, niet met mij Sebas maar over mij. Ik heb mijn pad al wel uitgezet echter deze is mistig, ik hoop dat ze me kunnen helpen de mist op te laten trekken.

Maar helaas weer niet, sterker nog de mist word dikker en dikker. Jij bent iemand die echt samen doet en mij echt meeneemt over mijn pad. Jij zegt altijd de regie heb jij en ik, ik loop met je mee.

Welke kant, ach wat maakt het uit Sebas, ik vertrouw jou en daarom durf ik te vertrouwen op mijn pad…

Pfff weer een brok in mijn keel…

Mijn naam is Sebastiaan Brakband, in 2011 ben ik gestart met mijn organisatie Durf te Zijn.

Ik bied begeleiding voor mensen met autisme, daar waar de cliënt en diens vertrouwelijke omgeving het meest bij gebaat zou zijn; thuis, op school of op het werk.

Als zorgverlener durf ik buiten de geijkte paden te treden en echte zorg op maat te leveren.

Graag geef ik je een klein kijkje in mijn werk door blogposts te delen via mijn website en op LinkedIn. Deze berichten zijn geplaatst zijn met toestemming van betrokkenen.