Ja daar staat ze dan, haar pad, haar knuffel…maar wie is er voor haar?
De afgelopen jaren heb ik dit meerdere keren voorbij zien komen. Mensen die vastzitten even niet meer weten met wie en waarheen. Vaak hoorde ik, Sebas ik kreeg het gevoel dat we het samen doen, maar ik ben alleen. Niet met jou, maar met mijn omgeving. Mensen horen en zien mij niet, ze denken dat ze mij zien.
Ik kijk omlaag naar de grond en er wordt gepraat, niet met mij Sebas maar over mij. Ik heb mijn pad al wel uitgezet echter deze is mistig, ik hoop dat ze me kunnen helpen de mist op te laten trekken.
Maar helaas weer niet, sterker nog de mist word dikker en dikker. Jij bent iemand die echt samen doet en mij echt meeneemt over mijn pad. Jij zegt altijd de regie heb jij en ik, ik loop met je mee.
Welke kant, ach wat maakt het uit Sebas, ik vertrouw jou en daarom durf ik te vertrouwen op mijn pad…
Pfff weer een brok in mijn keel…