Woensdagochtend. Sebastiaan, de ambulant begeleider van mijn zoon is er. Mijn zoon is 14 jaar en tevens mijn jongste zoon van in totaal 4 zonen. Mijn zoon heeft autisme en de andere 3 hebben ook verschillende “etiketjes”. Als we alle stoornissen naast elkaar leggen kunnen we ermee kwartetten. Mijn zoon is nu bijna 3 jaar een thuiszitter. Hij heeft 4 scholen op zijn CV staan en we zijn op zoek naar de juiste vorm van onderwijs voor hem. En dat is best een ingewikkelde zoektocht.
Deze ochtend ging Sebastiaan in gesprek met mijn zoon over zijn spanningsboog. Mijn zoon kon goed uitleggen op welk niveau zijn spanning start als hij wakker wordt. Hoe snel zijn spanning doorschiet. Dat hij ook nog “losse buien” heeft en hoe anderen kunnen zien wanneer zijn spanning oploopt. Aangezien dit soort serieuze gesprekken best wat energie kosten lag mijn zoon inmiddels met zijn hoofd op de grond en met zijn benen over de rugleuning van de bank. Normale gesprekshouding toch?
Midden in het gesprek pakte Sebastiaan opeens zijn telefoon. “Ik moet even snel een foto maken” zei hij ”want ik zie iets heel bijzonders”. Ik dacht dat hij een foto van mijn zoon wilde maken en dacht nog: ”Nou ja, jij met zoveel ervaring hebt toch vast wel eens eerder een kind ondersteboven gezien?” Maar het werd geen foto van mijn zoon maar van het volgende:
Sebastiaan werd een soort van geïnspireerd van zijn ontdekking en zei tegen mijn zoon. “Ik app de foto door naar je moeder en dan moet jij zeggen wat je ziet…..” Ik kreeg de foto in m’n app en samen keken we ernaar. Mijn zoon: “Ik zie een hart, gaten in de deur en m’n moeder die een shaggie rookt”. “Kijk een goed” zei Sebastiaan . En weer keken we samen. Ik zag hetzelfde als mijn zoon, maar kreeg wel een donkerbruin vermoeden dat Sebastiaan iets diepzinnigs in deze foto zag en dus probeerde ik met mijn zoon die kant op te sturen. Die zei meteen: “ooooh nee he, toch geen therapeutisch gelul…”
Met wat hints kwamen we erachter wat er bedoeld werd met deze foto. De gaten in de deur representeren de woede uitbarstingen van de jongens. Het hart en mijn hoofd de onvoorwaardelijke liefde die ik ondanks alles voor mijn jongens heb, en dit alles gecombineerd in 1 plaatje. Inmiddels kwam mijn andere zoon de kamer ingelopen. Hem werd dezelfde vraag gesteld. Hij zag precies hetzelfde als mijn andere zoon, maar met 2 hints zat hij op hetzelfde diepzinnige niveau als Sebastiaan.
Even later kwam de oudste binnen. Die was met 100 hints nog niet op het goede spoor te brengen en toen eind van de middag mijn laatste zoon thuis kwam en ik hem aan de hand van de foto dezelfde vraag stelde had ook hij wat aanwijzingen nodig. Het grappige is dat iedere zoon hetzelfde antwoord gaf. Ze kijken naar losse onderdelen in de foto, maar combineren het niet. Zelfs na de uitleg hebben ze er nog steeds geen “gevoel” bij. Ze snappen de boodschap absoluut maar dat mama van hun houdt ondanks hun gitzwarte buien hoeft niemand hun te vertellen.
Mama’s liefde is een feit……