De afgelopen jaren waren moeilijk voor hem. Hij zat op zijn kamer, nam geen deel aan het gezinsleven en verzorgde zichzelf niet. Hij wilde niks meer, had niks meer om voor te vechten, zag geen toekomstperspectief…..
Hij vertelde mij dat het wel goed was en dat hij heel diep van binnen wilde stoppen. “Wie wil er nog contact met mij? Wie ziet mij en wie neemt de moeite om eens echt bij mij aan te sluiten?
Als ik zeg dat ik niet meer wil, gaan alle alarmbellen af en dan wordt het alleen maar lastiger. En diegene die dan willen aansluiten sluiten niet aan bij mij, maar sluiten aan bij de angst dat ik niet meer wil.”
“Jij bent de enige die in staat was daar doorheen te kijken. Jij geeft mij het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben. Elke week kom je bij mij, zonder oordeel, onvoorwaardelijk en zonder enige vorm van druk op te leggen.”
Vandaag was zijn dag, de dag dat alles anders is.
Hij zet stappen richting een voor hem zinvolle dag invulling. Hij heeft zijn theorie examen van zijn autorijbewijs behaald, iets waarvan hij dacht dat het nooit mogelijk was.
Samen al rijdend in de auto gaven we elkaar het compliment, namelijk het compliment van onvoorwaardelijke steun naar elkaar waardoor we in staat zijn om aan een nieuw toekomstperspectief te bouwen.
Vandaag hoefde ik hem niet meer te vragen hoe hij zich voelde. Ik zag zijn emoties en voelde dat hij voor het eerst in ons contact aansluiting zocht bij zijn eigen emoties….
Na ons gesprek van vandaag rijd ik terug naar huis, met een glimlach en het gevoel dat dit nou precies is waar ik het voor doe. Namelijk nooit opgeven, altijd vooruit kijken. En als dat niet kan kijk je achterom en zie je dat je niet terug wilt naar dat wat er ooit was, namelijk de uitzichtloze gedachte van niet meer willen.
Al is het perspectief nog zo klein, vergeet nooit dat er voor ieder mens perspectief is…….
