Gisteren was weer een dag waarin ik met de leerlingen op mocht trekken binnen het onderwijs. In een gesprek met een leerling bemerkte ik dat er veel weerstand zat, ik was niet in staat om aan te sluiten, voelde mijn tenen verkrampen en kreeg het gevoel dat ik tekort schoot. Alles leek erop dat dit moment het moment bleef van het niet elkaar kunnen vinden.
Ik liet mijn gedachte los en zocht emotioneel de afstemming met de ander. De leerling zat er helemaal doorheen, letterlijk onderuit gezakt, gesloten houding en het niet ingaan op vragen. Hij blokkeerde fysiek, dit was mijn kans en ik benoemde wat ik zag, echter ook dit was niet toereikend tot het vinden van het echte contact.
Tot ik hem vroeg naar zijn thuissituatie, waarom? Gewoon gevoel, het gevoel hebben van dit is niet de jongen die hij is en wil zijn. Dit is namelijk een jongen die vraagt om gezien te worden. Hij brak en begon direct te huilen, vanuit zijn diepste bron, namelijk zijn hart. Hij miste zijn vader en maakte zich zorgen om zijn moeder. Ik versmolt in zijn emoties en durfde ook mijn traan te laten zien.
Wat ik zag? Ik zag ontspanning in het gezicht van de leerling, ik zag verder dat we emotioneel helemaal 1 waren. Wauw wat mooi dat ik dit mag ervaren en wat mooi dat de leerling opgelucht wegliep. Ik bedankte hem voor deze wederzijdse intense afstemming en zag daar dan toch een kleine glimlach op zijn gezicht………
Ik zie de gitaar als metafoor, een metafoor voor afstemmen op de ander. Stem af zonder dat je weet wat voor impact de muziek op de ander heeft, maar als je de snaren goed stelt zullen de klanken van waarde zijn voor de emoties van de ander…..
