De afgelopen maanden waren zeer intens voor hem en zijn omgeving. Hij is zijn reis begonnen met de Brain Blocks, veel inzichten gekregen in zijn brein en onopgemerkte emoties waar hij zich niet bewust van was, met als laatste inzicht: de angst voor de wereld.
De angst om niet te weten wat er van hem verwacht wordt, wie wie is en wat ze van hem in de buitenwereld kunnen verwachten. Zijn vakantie was een terugkeer in zijn eigen wereld, thuis op zijn kamer….even niet meer durven, niet meer kunnen, gewoon even niet meer…….
Vandaag hebben we elkaar weer ontmoet en hebben we deze weken samen met zijn moeder doorleeft. Het grote hoofd staat in een blokkeerstand naar de buitenwereld. “Mijn ogen zijn rood, ik kan niet meer groen naar de buitenwereld kijken, mijn mond is rood omdat ik niet meer met “ze” kan praten. Ik blijf in mijzelf, vast en even niet meer……”
“De rode blokken om mijn hoofd staan voor de boze buitenwereld.” Hij legde de blauwe blokjes om zijn rode hoofd neer en besefte zich dat blauw niet alleen voor verdriet staat, maar ook voor angst: “angst die continu om mij heen is Sebas”.
Het kleine hoofdje is groen, de groei die hij als persoon heeft gemaakt, minder conflicten thuis, de stap richting school, meer contact met zijn vader, het beter uit kunnen spreken van zijn verdriet……de groene blokjes om zijn hoofd staan voor deze successen die hij heeft beleefd in de buitenwereld.
De rode brug is het gevecht tussen zijn 2 hoofden. “De blauwe brug staat voor verdriet en dus nu ook voor mijn angsten. Ik wil zo graag mijn groene hoofd groter maken….Wat ik vandaag te weten ben gekomen is dat ik me nu pas besef naar al die maanden dat ik ook mijn angsten bespreekbaar moet maken…”
Weer een stapje verder in zijn proces, wat ben ik trots op deze jongen die zich zo kwetsbaar en echt durft op te stellen. Misschien is hij wel een voorbeeld voor velen onder ons die zichzelf niet de ruimte geven om zijn of haar verdrieten en/of angsten echt bespreekbaar te maken.
