In gesprekken met ouders hebben we het geregeld over het loskomen van je ouders. Het leren op eigen benen te staan, het zelf ontdekken van de wereld en moeders hand steeds meer leren loslaten.
Moeders die hier dagelijks mee worstelen bij hun kind met autisme, hoe doe ik dit?
Wanneer en op welk moment maak ik de juiste keuze? Word ik hierin gehoord door bijvoorbeeld mijn partner? Gesprekken die veelal emotioneel zijn en waar het hart steeds meer recht van spreken krijgt.
Nu ik dit opschrijf bemerk ik dat ik terugdenk aan de geboorte van mijn dochter Noa.. Op haar geboortekaartje stond:
Je hebt twee kleine handjes
Geef ons er allebei een
Dan leiden wij je rond
tot dat je zegt
Nu kan ik het wel alleen……
En ja, ook haar heb ik de afgelopen kerstdagen los gelaten. Ze wilde bij haar vriendje de kerst vieren……..Wat ben ik trots op haar keuzes….
De afgelopen periode heb ik middels de Brain Blocks stappen gezet om een kind weer in zijn eigen bed te laten slapen.
Het rechter hoofd is van het kind. De 3 kleine groene blokjes zijn bij mama slapen. De blokjes betekenen de woorden veilig, fijn en niet alleen.
Het groene grote blok bovenin is dat het al een stuk beter gaat met hem. De blauwe pilaar van de brug staat voor onveiligheid, de oranje pilaar staat voor geïrriteerd. De groene pilaar is de gedachte dat het veilig is bij mama.
Samen kwamen we op de voor hem lastigere weg, namelijk de groene omweg. In dit pad geeft mama aan hoe laat ik naar bed moet, zodat ik eerder naar bed ga dan mama. Op deze manier krijg ik duidelijkheid en veiligheid van mijn moeder. Ik voel me dan veilig dat ik weet dat mama nog beneden is en mij op afstand beschermt.
Het hoofd ernaast is mama. Mama is nabij met als groene cilinder veiligheid… Mama is mijn alles en ja Sebastiaan ik wil haar wel loslaten.
